साहित्य सञ्जाल

जीउनु पनि अब यहाँ कष्ट हुँदैछ आशाकाे किरण पनि नष्ट हुँदैछ।। सपना नदेखुँ भन्छु मननै मान्दैन तेसकै असफलता छरपष्ट हुँदैछ।। उत्तरकाे आशामा समाजमा हिड्छु महङ्गीले पारेकाे प्रभाब प्रष्ट हुँदैछ।। गरिब हुनुनै गल्ती भयो यो दुनियामा लाग्छ यहाँ देशनै स्वयम् भ्रष्ट हुँदैछ।।

आखिर एकदिन सबै याे माटाेमा भेटिन्छन घृणित नजरले मायाकाे साटाेमा भेटिन्छन्।। काेही साँचाे प्रेमले विश्वास सुम्पने पनिछन् याद मनभित्र राख्ने हरु पाटाेमा भेटिन्छन्।। सफल जिन्दगी त धाेकेबाज हरुकै रहेछ यहाँ भुल्ने काेसिसमा रहेकाहरु बाटाेमा भेटिन्छन्।।

मन्द मन्द हावाले शितलकाे राप लियर आयाे शिशिर को अन्त्य मा केहि ताप लिएर आयो।। जब एउटा रितुसँगै गाँसेका नाताहरु ताेडियभने उसँगैकाे बिछाेडमा मनले सन्ताप लियर आयाे।।

        आँसु अनेकाैँ बेदना पाेख्ने माधययम अनि सुखमा समेत छिटाे भावना बुझेर झरिदिने यी आँसुका ढिक्काहरु झर्दैगर्दा गालाकाे मध्यभागबाट  सितलता छर्दै र सान्त्वना भर्दै ओठमा ठाेक्कीयर नुनिलाे स्वाद दिन पुग्छन्।।। न पिउन नै सकिन्छ न त नकार्न तैपनि प्याराे साथी आँसुनै मानिन्छ।।

काँडाबाट बच्दै थिए फुलले नै धाेका दियाे आफ्नाे श्रृष्टिनै नासेर कुलले नै धाेका दियाे।। विश्वास गर्ने मान्छे अनि मन्दिर केही रहेनन् आधार स्तम्भ मान्दा पुलले नै धाेका दियाे।। फुल बनेर बिश्वास जित्याे काँडालाई घुरिरहेँ मायाकाे प्रतीक धारण मुलले नै धाेका दियाे।। काँडाले त आफ्ना सबै बाचाहरु पूरा गर्याे विश्वासरुपी तगाराेकाे झुलले नै धाेका दियाे।।

मृत्यु पछि तिमी मेराे लास माथी टेकेर जाउ  अब कहिल्यै नसम्झने गरि कसम खाउ अब।। मेराे लास जलीरहँदा रमाउनु उफ्रीयर धेरै हाम्राे बिछाेडमा खुसिकाे गित गाउँ अब।। तिम्राे कुनै रहर मैले पूरा गर्न सकिन  हेर तेसैलेत मेराे कात्राेकाे दृश्यमा रमाउ अब।। विश्वासकाे दिपमाथी जलायाै मलाइ यहाँ मेराे खरानी सँग रम्दै जताततै छाउ अब।।

कसैकाे अन्याैलतामा छुटिदा पाे चाल पाएँ आफ्ना सँग  आफैै लुुुुुुटिदा  पाे चाल पाएँ।। तिम्रा ती नयन पनि झुटमा तगडा भएछन् अहाेरात्र तिम्राेलागि कुटिँदा पाे चाल पाएँ।।

मलाई थाहा छ सब तिमी कुरा नगर महलकाे अनिन्द्रामा कुण्ठित रहर सँग नछर महलकाे एश आरामकाे जिन्दगिभित्र लुकेका पीडाहरु मेराे मष्तिष्कमा अबधेरै हावा नभर महलकाे

अन्धकारलाई पन्छायर जुन भई आउ सँगीतकाे मिठाे स्वरमा धुन भई आउ।। माया प्रेमकाे कसिलाे बन्धन  बनाएर मैले मात्र लाउन पाउने सुन भई आउ।। सफल जीन्दगी जीउने बरदान मागाैँला सुरुवातमा विश्वासकाे सगुन भई आउ।। एकआपसमा धेरै कुरा साटासाट हुनेछन् तिमिबिना जीवन अलिनाे नुन भई आउ।।

मेराे देश तिमीलाई सुम्पीय अब फाँडेर जाउ कि तिम्रा उत्कण्ठाहरु पनि यहिँ छाडेर जाउ।। सक्छाै त बनाउ देश,पुर्खाकाे बलिदान छ यहाँ असमर्थ ती पाखुरीका बल भुमिमै गाडेर जाउ।। अवगतछ त्याे खुकुरीकाे धारले तिमि ताक्दैछ नखरा नदेखाउ बरु बास्तविकता माडेर जाउ।। शहिदहरुले आफु मरेर सिङ्गाे सुम्पेकाे देश हाे उपती पार्न नसक्ने तिमीहरु याे बाँडेर जाउ।। गाेर्खाली उपमाकाे ब्यङ्ग्य गर्दैछाै तिमि आफै आफुले आफु बिकाउँदै देशलाई ताडेर जाउ।।

कस्ताेछ भनेर जीन्दगीकाे हाल नसाेध झुप्राे मै बस्ने गर्छु अझै  बहाल नसाेध तिमी त महलकाे माथी राज गर्दैछाै रे गरिबीले मलाई  दिएकाे छाल  नसाेध पैसा खाँदै पैसामै सुत्ने गर्छाैहाेला तिमी जाउ  अब याे अवस्था पल पल नसाेध

  महशुस याे खुल्ला आकाशले सँधै हेरिरहन्छ खै तेसले मेराे खिल्लि गरे झैँ लागिरहन्छ। आफ्नाे स्वतन्त्रताकाे फुस्राे ढाेङ देखाउँदै। अनि मेराे जेलियकाे परिस्थिति केलाउँदै। के साेच्दाे हाे तेसले भन्दै म पनि बेला बेलामा उसैलाई हेरिरहन्छु। उसले ईर्ष्या गरेरै हुनुपर्छ सायद म तापले सेकिदै डढेका बेला पानी दिने सम्म आँट गर्दैन अनि म लुथ्रुक्क भिजेकाे बेला ओढ्ने छाता दिदैन ।। निर्दयी बनेर तमासाकाे पात्र बनिरहन्छ। तर उ तेति निर्दयी भयपनि म जिन्दगि देखि हार मानेर उ तर्फ हेर्दछु केही शितलता  थपिदिय झैँ लाग्छ। म उदासिनता सँग लड्दै केही  आँट माग्न उ तर्फ हेर्छु तब  आँखामा पानी भरिदियर भावना थपिदिय झैँ लाग्छ।

पर्ख प्रिय केही दिन प्रलय आयकाे छ डर लाग्दाे भुमरी संसारमा छाएकाे छ।। अरु दुःख कम थियाे र हामीलाई यहाँ प्लेनचढेरै महामारी दैलाेमा धाएकाे छ।। दुई  चार  दिन आधा पेट खाएरै सुताै बाहिरगय डस्नसक्छ उ तिर्खाएकाे छ।। यस लाई कतै बास दिनु हुन्न हामीले दुधेबालक त आमाबाट छुटाएकाे छ।।

गर्भकी छाेरीकाे आह्वान "तिम्राे गर्भ तुहाउ आमा!" मलाइ गर्भमै नष्ट गरिदेउ आमा म जन्मेर बाटाे घाटाेमा हिड्न पाउदिन मेराे अनुहारमा एसीड छ्यापिन्छ। मलाई स्वतन्त्र हिड्न पाउने अधिकार छैन अरु कसैलाइ मन नपराेस् भनेर  आफ्नाे नितान्त आफ्नाे शरिरकाे  अंग जसरी हक जमाइन्छ। त्यसैले  "तिम्राे गर्भ तुहाउ आमा!" दाइजाे नहुनु, श्रीमान तथा बुवा आमाकाे  अल्प आयु  तथा राेग र दुर्घटना द्वारा अन्त्य  जीवनकाे आराेपित भागिदार।, छाेराे नपाउनुमा दाेष, श्रीमानकाे सेवामा कमि हुनुकाे दाेष राेग लाग्नुकाे दाेष  सबै अँगालेर हिड्न सक्दिन। त्यसैले "तिम्राे गर्भ तुहाउ आमा!" कसैकाे याैन तृप्तिकाे भाडाे बन्नु पर्छ कसैकाे छाेराछाेरी पाउने मसिन बन्नु पर्छ  अझ चित्त नबुझे छुराकाे धारबाट भाेग लाग्दै  टुक्रा टुक्रा हुनु पर्छ। कहिँ जिउदै जल्नु पर्छ कहिँ डाेरीमा झुण्डिनु पर्छ कहिँ मुटुमा अनेक ज्वारभाटा बाल्नु पर्छ कहिँ नदिमा बग्नु पर्छ  कहिँ अाफ्नाे जीवन आफै सक्नु पर्छ कहिँ सम्पत्ती माेहमा गड्नु पर्छ कहिँ बन्द काेठामा सड्नुपर्छ त्यसैले "तिम्राे गर्भ तुहाउ आमा!" कतै अाफ्नै सन्तान भनिदैन  कतै

उमेरकाे गाला सँग जवानी कति साट्छाै साट बिग्रेकाे चाला सँग जवानी कति साट्छाै  साट।। अस्तित्वकाे ढाेका उघारेर चियाउँछाै यताउता रगड्दै छाला सँग जवानी कति साट्छाै  साट।। मन्द मुस्कानलाई पैसासँग दाँजेर जे पनि गर्छाै गन्हाउने नाला सँग जवानी कति साट्छाै साट

गजल तिमी आउनु मेराे दिलकाेढाेका उघारी राख्छु लुटिएकाे खुसी पुनः एकपल्ट गुहारी  राख्छु।। राधा कृष्ण जस्तै  अमर  रहाैँला  सदा  यसरी म तिम्री प्रेमिका तिमीलाइ मेराे मुरारी राख्छु।। नयनले  चियाउदा  मस्तिष्क बिथाेलिन्छ  मेराे चित्त शान्ति गराउछु तिमीलाइ पुजारी राख्छु।। याे माैसम  बेइमानी बन्छ घरिघरि  रुझाउँछ रुझ्न  दिन्न  काेमल बदन अब सियारी राख्छु।। मानवताकाे खडेरी छ तिमी उतै  ढल्ने  छैनाै विश्वासकाे पूजामा स्वयमलाइ कुमारी राख्छु।।